Bouldering La Serena

Things seem to fall into place realy well lately...
Eens een jaartje niet werken met kerst! Heerlijk, een beetje strandhangen en rotsklimmen in het gezelschap van een zeer charmante Engelsman, Ross.

Helaas kan mijn naam niet boven deze foto....

But I`m learning

Panne de Azucar

Chili is duur! Mijn tentje komt prima van pas. De afgelopen dagen ben ik opgetrokken met Dan en Nicky, Amerikaans, een perfecte combinatie. Ongelooflijk hoeveel overeenkomsten je kunt hebben met mensen die je pas een paar dagen kent. Muzieksmaak, eten, way of life. Ik heb er een paar vrienden bij.
Het parkje Panne de Azucar was fantastich, verlaten stranden, aan de rand van een giga-woestijn, koken op houtvuur, vis vangen voor het avondeten, een goed boek, muziek van Dan en Chileense wijn.
Helaas is het vrijwel onmogelijk bustickets te boeken rond kerst en O&N. Het park had verder geen voorzieningen en was ver van alles vandaan, anders... Ach, nu La Serena, een stadje met een enorme hoeveelheid kerken, toch handig voor kerst. Moet het nog gaan ontdekken, al hangen de kerstdeuntjes op panfluit me nu al de keel uit.

`s Nachts was het net een kerststalletje

5 uur hard werken voor een paar ons (erg lekkere) vis

Eigen werk, Bob Dylan en Beatle-covers...in een G-love sausje...who needs radio...

Humboldt-pinguins (en pelicanen)

Zeeleeuw

Van Uyuni naar San Pedro de Atacama

Het leek tijd Bolivia te verlaten, er staat Chili op het menu! Het gebeid tussen Uyuni (Bol) en San Pedro (Ch) is een een overweldigend verlaten gebied vol vulkanen, zoutvlaktes, rotswoestijnen en geysers.

Een driedaagse supertrip in een 4x4, met 4 geweldige reisgenoten. (4 omdat de 5e, een engelsman perse achtergelaten wilde worden op een cactuseiland in de Salar, om te vliegeren). Ik laat de beelden maar voor zich spreken.

Salar de Uyuni (groter dan Gelderland en Brabant samen)

Laguna Colorado, zoals de meeste, met flamingo´s

De incidentele "Zoro de Andes"

Hopelijk blijft ie mooi als ik em uitvergroot.

Potosi

Potosi is eeuwenlang uitgebuit door de spanjaarden. Alles dankzij een enorme zilverberg; "El Cerro Rico." Deze berg -en het opofferen van ongeveer 6 miljoen indianen en slaven- heeft europa rijk gemaakt. Dat liedje over de zilvervloot..... dat zilver kwam hier vandaan.

Ik zeg "dank je wel."

Ooit zag ik een reportage op het jeugdjournaal, over kinderen die hier nog elke dag voor school de mijn in gaan. Dat is dus ng steeds realiteit en te zien tijdens een touristische tour. Het geeft nogal te denken. Er zijn nog 120 -vrijwel uitgeputte- mijnen, waar nog wat mineralen en tin gevonden wordt. De kanttekening is wel dat e.e.a. niet meer voor grote bedrijven gebeurd, maar in de vorm van kleine cooperaties, op vrijwillige basis...(het blijven wel jonkies natuurlijk, die voor 50 ct per dag hun levensverwachtig de grond in boren).
De mogelijkheid om die jonge gasten een steuntje in de rug te geven, in de vorm van cadeautjes, zo rond kerst verzacht de shock een beetje. Verwacht alleen geen mooie pakjes. De regalos koop je vlak voor het bezoek, op een marktje. Je koopt o.a. dynamietstaven, ontstekers, extra nitriet, cocabladeren, sigaretten en melk (om het stof makkelijker op te hoesten).

Happy Christmas.

We hadden een fijne gids; een klein, fel, links radicaal, emotioneel vrouwtje,die de harten van de mijnwerkers duielijk al lang gestolen had. Ze bleef maar hameren op het belang van de huidige regering en haar voornemen de dynamietstaven voor andere doeleinden te gebruiken als Evo Morales afgezet gaat worden.
Het was hartverwarmend te zien hoe onvoorwaardelijk ze probeerde het die mannekes naar de zin te maken. Het lukte, mede dankzij de enorme hoeveelheid cadeaus die mijn rijke italiaanse en zwitserse gezelschap meebracht. Ik baalde dat ik niet meer kon doen, of bij me had. De aanwezigheid van een verpleegkundige was wel reden om even de lichamelijke klachten te bespreken...bloedhoesten, hoofdwond, maagpijn...ik heb maar niet gezegd dat ik B-pleeg ben.

Dit stadje heeft een heel rijke uitstraling en is prachtig. Sinds ik die berg in geweest is mijn referentiekader wel behoorlijk veranderd. Respect.

Kerstinkopen

Cerro Ricco

Een mijn met nepkompel
Zo gaat dat hier

Al heel lang op dezelfde manier

Blood on the tracks

Ancohouma

Erg enthouisiast was ik. Met de pijn nog in de knieen dacht ik een geheel eigen expeditie bij mekaar onderhandeld te hebben. Om de Ancohouma -wit water in het Aymara- (6429mtr) te beklimmen. Ik ben er nou toch!

De ochtend van ons vertrek haakte "good old" Mario echter af, zijn zus ligt in het ziekenhuis, en kreeg ik een andere gids aangeboden. Het mag geen verassing zijn dat zijn naam ook op -io eindigd, Emillio. Een wat jongere gast. Vol verhalen.
Tijdens de twee dagen klimmen naar het hoge kamp (5700mtr) kreeg ik een steeds slechter beeld van em. Al dertig keer had hij de berg beklommen, maar nog nooit buiten het seizoen (nu dus), terwijl hij al wel tig keer aan de rand van een gletscherspleet was blijven hangen, de verschillende toeristen konden hem (en zichzelf) dan ternauwernood redden. Ja, feest! Daar ga ik uren lang mee over een gletscher sjouwen...met veel verse sneeuw... Het zat me niet lekker.

De avond dat we in het hoge kamp aankwamen begon het als een dolle te sneeuwen. Ik lag warm in mijn tentje, maar kreeg de negatieve gedachten niet uit mijn hoofd. De pachimama wilde niet branden. Emillio kwam met een van een rots gesloopte tibetaans gebedsvlaggetjeslijn tje aanzetten. De slechte voortekenen stapelden zich op.
We vertrokken te laat, liepen naar mijn zin te lang zonder stijgijzers. Mijn carabiner bleek ongezekerd. Er ontbrak 1 gaitor. Het touw gerafeld. Ik was kwaad, want alles was dik voor mekaar hadden ze me 3000 meter lager beloofd...nee, je hoeft de spullen niet te checken...
Tot overmaat van ramp bleek Emillio bleek nog nooit een 8je geknoopt te hebben, daar sta je dan net onder de 6000 meter, met een of andere coffeeshopmongool.
We hadden het gebied met de "kleine" gletscherspleten al achter de rug, om vervolgens aan het gebied te beginnen waar de sneeuwbruggen spleten ter grote van een huis, nee, onoverdreven, kerk overspannen. Volgens Emillio duurde het nog wel een uur voor de zon op kwam. Wat?! En de terugweg dan?! Die zon doet zeker niks met de sneeuw?! Ophouden ermee! Ik draai om, dit is mijn top.

Het uitzicht was prachtig. Ongekend. De afdaling bizar. In ijzige stilte 3000 hoogte meters in 1 middag afdalen. Ik zit hier met hels pijnlijke knieen in La Paz achter de computer. Ik realiseer me dat ik een hoop geleerd heb, en bijvoorbeeld de volgende keer meer spullen uit Nederland of La Paz meeneem. De volgende keer is in ieder geval niet meer tijdens deze reis. Geen hoge toppen meer voor mij de komende maanden. Een paar cursussen, en wat oefenen in de Alpen, dat lijkt me wel wat. De derde wereld blijkt niet echt de plek om gletscher-ervaring op te doen.

Ik weet wat ik te verliezen heb.

Laguna Glacial

Campo Alto. Ik ben trots op mn tentje.

"Top" ochtend
Zo donker voelde ik me ook.

Zoek de spleet. (links een hoekje Titicacameer)

De beloning was er toch wel!

Sorata

Waar ben ik gebleven...ehhh...in Sorata om precies te zijn. Een bergdorpje aan de voet van de Cordillera Real. Na onze escape from Rurre hebben Ruud en ik hebben ons partnerschap aan de wilgen gehangen en zijn solo verder gegaan. Tijd om mijn tent weer eens tevoorschijn te halen en te gaan sjouwen.Vorige week heb ik een gids -wederom een bolivitaliaan, Mario- ingehuurd met zijn muilezel om rondom het Illampu-massief te lopen. Een week lang. Bijna 7000 hoogtemeters. Niks geen GR zoveel, nee, keiharde bergrealiteit. Een bloedmooie omgeving, gewoon in gebruik door allerlei Aymara-indianen. Overal llama´s, schapen, mineraal- en goudmijnen, akkertjes, oudjes op blote voeten in de kou, die maar wat-graag de restjes uit je pannetje eten.
We liepen op oude inca-paden, die dus nog gewoon in gebruik zijn. Het was heerlijk afzien, elke dag een bergpas tussen de 4500 en 5200 meter. Het is hier nu lente, wat in tegenstelling tot de winter, kans op kloteweer inhoud. Dat hadden we dus geregeld. Sneeuw, hitte, hagel, regen, alles. Ik heb nu een lederen neus.

Mario had me al gewaarschuwd voor de dia negra, ofwel een zwarte dag. De eigenlijke reden om een gids te huren. Het kwam nogal eens voor dat de nietsvermoedende wandelaar zijn spulletjes in de handen van gemaskerde mannen zag verdwijnen. Het leken me nogal indianenverhalen (bij nader inzien was het dat ook, Mario is een Aymara). Maar goed, er woont nog een van die gasten aan de "Laguna San Francisco" - een van de mooiste plekken van de tocht- maar daarmee had Mario een vriendschap gesloten. We hebben ons gewassen in zijn thermale badje (warm water terwijl het vriest, met uitzicht op een gletschermeer!) en passeerde hem zonder problemen (als blikken konden doden)... tot...honderd meter verder, geschreeuw... Mario die enigsinds pips omkeek en twee kerels die in krijgshouding, gemaskerd, van de bovenliggende berg af kwamen hollen. Eenmaal bij ons waren ze niet vriendelijk, intimiderend, agressief. Na een half uur ge-eikel in het Aymara bleek dat ze geld van me wilden. We passeerden namelijk hun land, en ze hadden het nodig om hun mijn verder te exploiteren. Allemaal prima, ik ben absoluut niet gierig, maar dit leek me niet het moment om mijn geldbuideltje tevoorschijn te halen. Laat ze een regeling treffen met die gidsen ofzo! "No, no tengo plata aqui, solo 15 bolivianos!" Mmm, dat viel niet in goede aarde, Mario werd verder onder druk gezet, waarna hij er bij mij weer op aandrong, NO! Hierop dacht ik een poging te wagen om met een sigaretje vrede te stichten, dat werden er dus meteen 10, zonder een dankjewel. Na een tijdje lieten ze ons gaan, Mario en het muildier bleken nog een tandje harder te kunnen, we hebben gelopen tot het donker. Pfff, wat ik allemaal niet over heb voor een sterk verhaal.
Ach, we zijn veilig terug. Ik heb een steak van een kilo op, met een paar liter bier, zometeen ga ik weer eens kletsen bij Mario, kijken of ik nog een tocht kan betalen.

Lekker berg-op-sjouwen, ja, ik heb een baard..

Chocolate in actie

Een van de vele schitterende dalen

Dan denk je toch niet aan afpersen!!

Gedwongen opgenomen in Rurre

Lekker de tijd genomen hier in Rurre. Hangmatten, vissen, motorrijden, lekker eten en drinken. Met de lokals halve liters wegtikken en traditioneel danwel regaetondansen. En matten! (toekijken voor mij natuurlijk) Geweldig om te zien, echt dorps, niks geen wapens of iets dergelijks, netjes naar buiten, shirts uit -je moet erna natuurlijk gewoon weer representatief de dansvloer op- en vuistvechten. Er is hier ook geen politie, het gaat dus gewoon door totdat er eentje gewonnen heeft. Intussen geniet het hele dorp mee.
Maar goed, even genoeg sterke verhalen. Ik verveel me nu kapot. We hebben een ticket naar La Paz. Voor gisteren. Het regenseizoen begon exact 1 uur voor onze vlucht. Het ziet er dus naar uit dat we hier voorlopig vastzitten. Het vliegveld, is er eentje in de letterlijke zin van het woord. Een veldje met een huisje en veel vliegen. Er is 1 gate, die ze heel toepasselijk met een groot bord "Gate 1" gedoopt hebben. Alsof er ooit een tweede gaat komen!
Het lijkt er ook op dat de electriciteitskabels via de deathroad lopen, want de stroom valt om de haverklap ui

Pampas y Selva

8 dagen zijn we weggeweest. Eerst de pampa, ofwel het moerasland hier in de buurt. Fantastisch! Wat een beesten! We zijn veelal met onze kano op pad geweest om te spotten, en brachten de tijd verder vissend door. De mensen in ons kamp waren er erg blij mee, schijnbaar is catfish erg lekker. We zagen er verdomd weinig van terug.

Het is verleidelijk een lijstje te maken met de verschillende beesten. Laat ik dat maar niet doen. Het zwemmen met roze dolfijnen was bizar. Ze (1 mtr) bezetten een gedeelte van de rivier om hun jongen te beschermen tegen de (ongelooflijk talrijke) kaaimannen, alligators en pirañas. Het was dus veilig volgens onze gids. Zalig.

Verder zijn we lang op zoek geweest naar anacondas. Uren in open veld door de zompige modder sleuren, tot bij een meer, waar de zoektocht obsessie-achtige trekken begon te vertonen. Tot je liezen in een meer, vaak iets hards (krokodilachtigs) tegen je laars, en vervolgens een grote kolk voor je neus ...mmm. Ik bennie bang. Helaas zijn we zonder serpienten gebleven. We mogen in onze handjes klappen met het zien van de toekan (nu eens niet verlicht) en brul-apen (sinds mijn broertjes klein waren niet meer gespot). Beide van op de rode lijst van bedreigde diersoorten.

Paradijsvogels

Alligator

Capibarapootje

Alles in- en rondom dit slootje!

That'd better be a dolphin!

Vaste prik...

Na deze tour hebben we een dronken nacht beleefd terug in Rurre. Gevolgd door een paniekerige ochtend (we vertrokken onverwacht vroeg en hadden weinig voorbereid). For a tour in the Selva that is, cinqo dias. We verbleven 3 nachten in een traditionele hut aan de rivier, met onze gids en kokkin (indiginos). Ze lieten ons zien hoe het traditionele leven hier is. Nicolas' (gids) voorliefde voor vissenkoppen boven een goed stuk vlees was indrukwekkend.

Iedereen had het naar z´n zin. Ruud en ik hadden deze trip georganiseerd, maar kregen gezelschap van Loic (Fransman met buikgriep) en Oscar (Spanjaard, fotograaf). Geweldige gasten!

We hebben veel achter wilde zwijnen aangeslopen, maar hebben bovenal enorm genoten van de rijkheid en diversiteit van de Madidi-selva. Het hoogtepunt was de laatste 2 dagen. Een trekking naar een afgelegen kamp. The middle of nowhere. Ik geloof niet dat ik ooit zo ver weg geweest ben.
Het kampje werd permanent bewoond door agressieve insecten. Met name het soort dat de voorkeur heeft je in je hoofd te bijten (mijn Jeff Corwin hoed werkt prima). Maar was -zeker in de avond- een waar paradijs. Een eiland in een groene oceaan. Tijdens een wandeling in de buurt zijn we maar 2 keer verdwaald (met gids). Hakken met die Machette!

Mijn broek is zelf teruggelopen naar Rurre, 8 dagen modder, water, zweet, slijm, rook, termieten, deet, sap, mayonaise (!) en andere ellende turned it alive!

Jeff (shoes voor indigos) en Loic.

Spidermonkey

Pachibamba, offeren aan de aarde voor een goede tour. Cocabladeren, sigaretten en 90% alcohol (om te drinken!!)

Proteineboost (larve uit een zelfgeraapte rotte vrucht)

3 chimansees en een gorilla

De groene hel

De Yungas en Amazone

Zojuist heb ik me een hoed gekocht die kan dienen als afdak. Of het voor de regen wordt moet nog blijken. Tegen de zon helpt ie goed! Volgens mijn broertje ben ik Jeff Corwin. I´d better live up to that!

Ik twijfelde of het verstandig was de hoogte te verlaten, zo goed gewend aan 5000+ raak ik nooit meer. Mijn knieen gaven de doorslag: rusten. In de hitte.

We zijn per mountainbike afgedaald over de (tot vorig jaar) gevaarlijkste weg ter wereld. 100 doden per jaar. Tot nu toe 11 mountainbikers. "Tzis is where an Israeili guy went over...and there a Frensch chica.... that´s where she landed."

Van 4600 naar 1200 meter. Van de altiplano naar de jungle, in 60km. Wat een land! De filmpjes en foto´s die de gids (in volle afdaling) over zijn schouder heeft gemaakt volgen, dat wil zeggen, als ik de DVD weet te scoren eenmaal terug in La Paz.

Na een paar nachten in een junglehutje in Coroico zijn we vannacht met de bus naar Rurrenabaque gereden. We schrokken een beetje. Er bleek nog 18 uur "death-road" te gaan. Ruud is opgehouden met het tellen van de kruisjes. Ik ga zo eens kijken of ik niet wat seresta kan scoren in de lokale farmacie.

Dit alles overigens wel met een doel. We slapen nu aan de Rio Beni en er staan een paar jungle en pampa-trips op het programma. Het park hier, Madidi, is door National Geographic verkozen tot mooiste van de wereld.

I´m a lucky man!

Huayna Potosi

Die moekser moest natuurlijk beklommen worden!

Je wordt hier doodgegooid met allerlei aanbiedingen door reisbureautjes, we hebben de ogenschijnlijk meest adequate gecontracteerd voor 3 dagen. De aangeklede pop in de deuropening zag er wel gaaf uit, mooi pak enzo. De gouden tanden van de dienstdoende gids waren ook wel het bewijs dat hij vaak genoeg levend teruggekomen was (een enkele face-plant daargelaten).

Vanaf 48oo meter liggen er een paar enorme gletschers tegen deze berg geplakt. Op het uiteinde ervan hebben we geoefend in ijsklimmen. Om daarna rustig omhoog te lopen en in de 2e nacht een toppoging te wagen.

Er waren ongeveer 8 klimmers in het hoge kamp. Allemaal toeristen als wij. Het gros hield zich bezig de meegebrachte illegale rookwaren te nuttigen en viel al giechelend in slaap. Slapen lukte ons niet echt. Ruud had al de hele dag op zijn matras doorgebracht en ik was zenuwachtig.

Om 1.00u liepen we in een gestaag tempo aan, met onze gidsen Roberto (Sjoerd) en Mario (Ruud). Waarom de anders zo traditioneel genaamde Bolivianen als gids ineens als een stoere azzuro door het leven moeten gaan is me een raadsel.

Ruud had zich vast voorgenomen de top niet te halen. Hij worstelde met zijn gezondheid, wilskracht en leeftijd, al zal hij dat laatste ontkennen. Er viel genoeg te genieten. Enorme nachtelijke panorama´s. Lagergelegen onweer, sterren, ijswanden, schitterend.

Ondertussen sjokte Roberto en ik omhoog. Afzien! Bij de eerste moeilijke passage kregen we ruzie. Ik was met mijn wanten aan het worstelen (ik had twee rechtse meegekregen!). Roberto wilde me alleen maar zo snel mogelijk tegen die wand opkrijgen. Hij zette dit kracht bij door me hard omhoog te zeulen, althans, dit te proberen. Begrijpelijk brengt dit een enigsinds onaangename sensatie in de schaamstreek teweeg. Dat weet hij ook! Nederlands schelden bleek effectief (dat werkt bij italianen altijd). Ik was v*rd*mme in staat een sprintje te klimmen en mijn ijsbijl in zijn dij te planten. Wederzijds ochtendhumeurtje.

De hoeveelheid zichtbare gletscherspleten die we over moesten was enorm. Precies de reden om ´s nachts te klimmen. De sneeuwbruggen over de meerendeel onzichtbare spleten zijn dan hard genoeg om te belopen. Hoop je.

Om ongeveer 4.30u zag ik de groep die voor ons liep (vertrokken uit een hogergelegen kamp) ineens steil omhoog gaan. Wij dus ook. Tot aan de topgraat, waar de mijn ijsbijl ernstig van pas kwam, om de heftig technische passages richting de top de maken. Geen fijne ervaring op een afgrond van een paar honderd meter. En dan de top, 6088 meter! Dit keer geen tranen, wel genot (en angst).

Tijdens de afdaling een ware ijsshow, geweldig mooi, toch nog een dikke 2 uur omlaag tot aan het hoge kamp. Op het laatste ijsveld zag ik een andes-condor laag boven de onderliggende hut zweven. Misschien als dank voor het kruisje dat ik geslagen heb onderaan de eerste ijswand. Ik ben nog steeds niet religieus.

Riaan, ik heb je (blauwe) carabiner kado gedaan aan Roberto. Hij dreigde te gaan klungelen met allerlei ongezekerde troep. Er hangt nu waarschijnlijk een Fransman aan.

De soundtrack voor de terugweg naar het basiskamp dit keer "Giant steps" van John Coltrane. Laat maar swingen die stokken!

Besneeuwd gravel-weggetje, weinig profiel ... kerkhof.

Schik!

Geen schrik!

Hij mag er zijn!

Roberto, toch wel een held. Hij vertrok meteen met de volgende groep toen wij aanreden.

Afzien!

Met een doel voor ogen! El Cumbre!

Inlijsten!

Enjoy the ride down.

.....

Laat de ratrace maar weer beginnen, mij maken ze de pis niet meer lauw!