dinsdag, september 25, 2007

Arequipa Dos

Nou, dat onderduiken pakt goed uit zeg! Ik heb het erg getroffen met de school en het gastgezin. Heel zorgzaam en vriendelijk, maar vooral ook een beetje maf. Afgelopen zaterdag werd ik door Maria en Celco (mijn zelfbenoemde ouders in Peru) uitgenodigd op een religeus feest. Er waren 2 bands, een boliviaanse, die met name veel onregelmatige ritmes spelen (ff wennen om op te dansen), en een peruaanse, ofwel panfluiten, trommels en simpele teksten. Maar bovenal veel bier en wiskey, er wordt hier gezopen alsof die kater nooit gaat komen! Ofwel, dikke pret, zo tussen de high society van Arequipa. Ik werd op een gegeven moment gedwongen een nederlands lied te zingen (hier ben ik niet trots op) en heb toen uit volle borst "al die willen de kaap´ren varen" staan bleren...mmm
De eigenaar van de school, Pepe, is ook een aparte. Hij is ook professor aan de universiteit, en heeft daarnaast een handel in doping! Die hij gewoon aan de deur verkoopt, en me vanochtend vol trots liet zien, ampulletjes nandrolon enzo, echt bizar. Maar wel een goede leraar. Vanochtend gaf hij les, terwijl hij met een antieke dolk zijn nagels schoonmaakte.
Verder ben ik wat opgetrokken met Ian, een Nieuw-Zeelander, die naast leraar (hij onderzoekt hier spaanse scholen) ook een internethandel in oplaadbare batterijen heeft.
Ook heb ik een huisgenoot gekregen, Tom, een schrijver uit Londen, die een beetje voor het ongeluk geboren lijkt. Hij is op zijn tweede dag van zijn paard gevallen, vlak voor mijn neus, vanwege overgewicht (en ondervoeding van het paard, dat door zijn hoeven zakte). Erg lachen, pijnlijk voor Tom. Gistermiddag leek de eerder genuttigde cavia hem op te breken, toen hij onderweg naar de stad (weer voor mijn neus) tot 3 maal toe projectielbraakte, en sindsdien herstellende is op zijn bed.
Ik poep trouwens nog steeds vast.
Maria, mi madre en Peru

Ian, Kiwi

Schoenen passen voor het feest (ik heb nog niet door hoe ik foto´s moet draaien)

Detail van een deur in "Mansion del Fundador"

Monesterio Santa Catalina

donderdag, september 20, 2007

Arequipa Uno

Na wat gereis in noordelijke richting, met taxi en bus, heb ik een leuke hostel gevonden in Arequipa, Peru. Ook hier zijn de mensen erg vriendelijk en relaxed, al is dat laatste moeilijk te begrijpen, aangezien deze stad aan de voet van 2 vulkanen ligt en er een paar jaar geleden door een aardbeving een enorme ravage geweest is.

De stad is prachtig, veel koloniale gebouwen, steeds meer inheemse gezichten en kleding, lekker eten en natuurlijk prachtige uitzichten. Vanaf morgen "duik ik onder" in een gastgezin, gecombineerd met een paar weken 4 uur spaanse les per dag. Lijkt me beter, want tussen alle engelstaligen hier in de binnenstad leer ik geen donder.
De eerste plannen voor een vulkaanbeklimming zitten al in de pijplijn, en ik heb ook al connecties in het lokale ziekenhuis, om eens te gaan meelopen als ik voldoende spaans spreek.

El Chachani (6057m)
El Misti (5825m)

maandag, september 17, 2007

Santiago de Chile en El Norte Grande

Zo, de kop is eraf, het duurde even voordat het genieten het missen overwon. Een melancholischgevoel hoort ook wel een beetje bij zo'n vliegreis. Maar wat een binnenkomst zeg, tussen de toppen van Los Andes door, als een baksteen naar Santiago de Chile, schitterend.

Toen een zondagochtend en middag de stad in, het zijn twee nationale feestdagen hier, feest dus, veel vlaggen, veel koper, vrolijke, vriendelijk mensen.

Gisteravond ben ik naar de grens met Peru gevlogen, Arica, randje woenstijn, aan de Pacific. Kurkdroog, gieren, pelicanen, zeehonden.

Morgen reis ik door naar Arequipa, om Spaans te leren. Echt hard nodig, want ik brouw nu een eigen taaltje, waarin Frans en Italiaans strijden om dominantie, terwijl ik beide landen normaal niet uit mijn woorden kom...ach gewoon blijven lachen, dan komt het allemaal goed!


Los Andes


Santiago de Chile


Arica

zaterdag, september 01, 2007

Mont Blanc Juli 2007

Na een gedegen voorbereiding de eerste maanden van 2007, ik noem verbouwen, verhuizen, fysiotherapie, hardlopen, mountainbiken en een week dronken zijn, is onze expeditie van start gegaan. De leden: Riaan "he maffe Zuid-Africaan" Strijdom, Maarten "eagle-eye Marty" en ik (heb geen bijnaam). We hebben de Mont Blanc via de Gouterroute beklommen in expeditiestijl. De eerste dagen werden we bijgestaan door mijn broer Dick.

Het was een verrijkende ervaring. De top hebben we niet gehaald, onze top wel. Op 4000 meter. Iedereen die de Mont Blanc een wandelberg noemt lach ik uit! Een bevroren, ver-ijste gouterwand, met 23kg op je rug beklimmen is engste dat ik tot nog toe ondernomen heb. De regelmatig om je oren vliegende stenen en rotsblokken maken het tot een hachelijke onderneming.

We zijn weer veilig thuis.


Voorbereiding in Cuijk

Relaxen bij de Baraque Forestiers
Kampement op de Tete Rouses Gletscher


De Gouterwand met de "dodelijk" Grand Couloir
De Gouter wand

Uitzicht vanuit de tent
Onze top op 4000 meter