Sorata

Waar ben ik gebleven...ehhh...in Sorata om precies te zijn. Een bergdorpje aan de voet van de Cordillera Real. Na onze escape from Rurre hebben Ruud en ik hebben ons partnerschap aan de wilgen gehangen en zijn solo verder gegaan. Tijd om mijn tent weer eens tevoorschijn te halen en te gaan sjouwen.Vorige week heb ik een gids -wederom een bolivitaliaan, Mario- ingehuurd met zijn muilezel om rondom het Illampu-massief te lopen. Een week lang. Bijna 7000 hoogtemeters. Niks geen GR zoveel, nee, keiharde bergrealiteit. Een bloedmooie omgeving, gewoon in gebruik door allerlei Aymara-indianen. Overal llama´s, schapen, mineraal- en goudmijnen, akkertjes, oudjes op blote voeten in de kou, die maar wat-graag de restjes uit je pannetje eten.
We liepen op oude inca-paden, die dus nog gewoon in gebruik zijn. Het was heerlijk afzien, elke dag een bergpas tussen de 4500 en 5200 meter. Het is hier nu lente, wat in tegenstelling tot de winter, kans op kloteweer inhoud. Dat hadden we dus geregeld. Sneeuw, hitte, hagel, regen, alles. Ik heb nu een lederen neus.

Mario had me al gewaarschuwd voor de dia negra, ofwel een zwarte dag. De eigenlijke reden om een gids te huren. Het kwam nogal eens voor dat de nietsvermoedende wandelaar zijn spulletjes in de handen van gemaskerde mannen zag verdwijnen. Het leken me nogal indianenverhalen (bij nader inzien was het dat ook, Mario is een Aymara). Maar goed, er woont nog een van die gasten aan de "Laguna San Francisco" - een van de mooiste plekken van de tocht- maar daarmee had Mario een vriendschap gesloten. We hebben ons gewassen in zijn thermale badje (warm water terwijl het vriest, met uitzicht op een gletschermeer!) en passeerde hem zonder problemen (als blikken konden doden)... tot...honderd meter verder, geschreeuw... Mario die enigsinds pips omkeek en twee kerels die in krijgshouding, gemaskerd, van de bovenliggende berg af kwamen hollen. Eenmaal bij ons waren ze niet vriendelijk, intimiderend, agressief. Na een half uur ge-eikel in het Aymara bleek dat ze geld van me wilden. We passeerden namelijk hun land, en ze hadden het nodig om hun mijn verder te exploiteren. Allemaal prima, ik ben absoluut niet gierig, maar dit leek me niet het moment om mijn geldbuideltje tevoorschijn te halen. Laat ze een regeling treffen met die gidsen ofzo! "No, no tengo plata aqui, solo 15 bolivianos!" Mmm, dat viel niet in goede aarde, Mario werd verder onder druk gezet, waarna hij er bij mij weer op aandrong, NO! Hierop dacht ik een poging te wagen om met een sigaretje vrede te stichten, dat werden er dus meteen 10, zonder een dankjewel. Na een tijdje lieten ze ons gaan, Mario en het muildier bleken nog een tandje harder te kunnen, we hebben gelopen tot het donker. Pfff, wat ik allemaal niet over heb voor een sterk verhaal.
Ach, we zijn veilig terug. Ik heb een steak van een kilo op, met een paar liter bier, zometeen ga ik weer eens kletsen bij Mario, kijken of ik nog een tocht kan betalen.

Lekker berg-op-sjouwen, ja, ik heb een baard..

Chocolate in actie

Een van de vele schitterende dalen

Dan denk je toch niet aan afpersen!!