Het is een indrukwekkende tijd geweest, en we zijn pas op de helft, heerlijk.
Wat een bizarre mix van culturen, religies, landschappen en mensen.
Selous Game Reserve
Zo op de bonnefooi reizende, en voor het eerst in donker Afrika, in een miljoenenstad als Dar es Salaam, waren we natuurlijk een gewillige prooi voor allerlei sjacheraars die letterlijk alles voor je willen regelen. Een safari bijvoorbeeld, naar het grootste aaneengesloten wildpak van Afrika: Selous National Parc. Al hobbelend in onze landrover werden de dorpjes steeds kleiner, de hutjes primitiever en de schooluniformjes gerafelder. Steeds meer mensen die enthousiast naar ons te zwaaiden. Veel witten komen hier niet.
Toerisme is hier ook meteen met de grote T. Een eigen landrover, dure entree, een chaufeur, een kok, een boot en: een hut met uitzicht over het water met nijlpaarden die je 's nachts wakker maken. En toen: Game-drive, wauw, de hele dag sluipen in een landrover, door de bosjes, de open plains, "the whole shebang." Laat de foto's straks maar voor zichzelf spreken. (helaas heb ik alleen het laatste kaartje bij me, niet veel wild in beeld..)
De laatste dag kregen we een "walking safari aangeboden, de bushman die ons gidste was een geweldige acteur, zeer rolvast in zijn palmbladen pakje, met zijn typische loopje, olifantenpoep eten, -roken en branden, bushcraft, en of! Totdat..zijn mobieltje afging..."Mambo! Yeah Sista!" Iedereen heeft hier een mobieltje, en overal is bereik! Wat een uitvinding. Tanzania gaat met sneltreinvaart de 21 eeuw in! Denk je. Op de terugweg werden we geconfronteerd met de harde realiteit. Een verkeersongeluk motot vs fiets. Gekozen te helpen. Dat doe je met onze achtergrond. Een man met meerdere open botbreuken en een vrouw met baby. De vrouw met snijwonden tot op het bot. Daphne heeft de breuken gespalkt, ik met onze poolse gezellen de wonden verbonden. Bijna flauwgevallen. En toen via een politieagent (die we -onze landrover als ambulance- passeerden, ons aanhield, en al leunend op het gebroken been notities makende ons toestemming gaf naar een streekziekenhuis te gaan. Grom. Het streekziekenhuis had alleen minimale voorzieningen, dat bedenk je vantevoren niet. Geen stromend water. Accepteren dus. Danig onder de indruk.
Selous Game Reserve
Zo op de bonnefooi reizende, en voor het eerst in donker Afrika, in een miljoenenstad als Dar es Salaam, waren we natuurlijk een gewillige prooi voor allerlei sjacheraars die letterlijk alles voor je willen regelen. Een safari bijvoorbeeld, naar het grootste aaneengesloten wildpak van Afrika: Selous National Parc. Al hobbelend in onze landrover werden de dorpjes steeds kleiner, de hutjes primitiever en de schooluniformjes gerafelder. Steeds meer mensen die enthousiast naar ons te zwaaiden. Veel witten komen hier niet.
Toerisme is hier ook meteen met de grote T. Een eigen landrover, dure entree, een chaufeur, een kok, een boot en: een hut met uitzicht over het water met nijlpaarden die je 's nachts wakker maken. En toen: Game-drive, wauw, de hele dag sluipen in een landrover, door de bosjes, de open plains, "the whole shebang." Laat de foto's straks maar voor zichzelf spreken. (helaas heb ik alleen het laatste kaartje bij me, niet veel wild in beeld..)
De laatste dag kregen we een "walking safari aangeboden, de bushman die ons gidste was een geweldige acteur, zeer rolvast in zijn palmbladen pakje, met zijn typische loopje, olifantenpoep eten, -roken en branden, bushcraft, en of! Totdat..zijn mobieltje afging..."Mambo! Yeah Sista!" Iedereen heeft hier een mobieltje, en overal is bereik! Wat een uitvinding. Tanzania gaat met sneltreinvaart de 21 eeuw in! Denk je. Op de terugweg werden we geconfronteerd met de harde realiteit. Een verkeersongeluk motot vs fiets. Gekozen te helpen. Dat doe je met onze achtergrond. Een man met meerdere open botbreuken en een vrouw met baby. De vrouw met snijwonden tot op het bot. Daphne heeft de breuken gespalkt, ik met onze poolse gezellen de wonden verbonden. Bijna flauwgevallen. En toen via een politieagent (die we -onze landrover als ambulance- passeerden, ons aanhield, en al leunend op het gebroken been notities makende ons toestemming gaf naar een streekziekenhuis te gaan. Grom. Het streekziekenhuis had alleen minimale voorzieningen, dat bedenk je vantevoren niet. Geen stromend water. Accepteren dus. Danig onder de indruk.
Mafia Island
We wilden snel de stad uit. Werden nog even flink "gesqueezed door een sluwe rotzak. Zaten uren in de "dala dala" (lees: streekvervoer voor sardines) naar een haventje (lees: berg stenen in de blubber). Waar we in de zinderende hitte vrienden werden met een groep vrouwen op weg naar een vrijgezellenfeest. Korte rokjes en Boerka's gezamelijk, lekker ouwehoeren en door de kniediepe blubber de boot op. Op een houten boot door de delta, de volle zee op. In het donker gearriveerd, 2 meter lager: het roeibootje naar het strand. Niet zwaargewond. Maar dan ben je ook ergens, en ben je ook bijna de enige (mzungu/witte).
We wilden snel de stad uit. Werden nog even flink "gesqueezed door een sluwe rotzak. Zaten uren in de "dala dala" (lees: streekvervoer voor sardines) naar een haventje (lees: berg stenen in de blubber). Waar we in de zinderende hitte vrienden werden met een groep vrouwen op weg naar een vrijgezellenfeest. Korte rokjes en Boerka's gezamelijk, lekker ouwehoeren en door de kniediepe blubber de boot op. Op een houten boot door de delta, de volle zee op. In het donker gearriveerd, 2 meter lager: het roeibootje naar het strand. Niet zwaargewond. Maar dan ben je ook ergens, en ben je ook bijna de enige (mzungu/witte).
We zijn er 1 week gebleven, bij de "Don" van het eiland, Mr. Carlos. Geweldig en relaxed. Hebben gezeild in Dhow's, gesnorkeld tussen het mooiste koraal, hebben walvissen en walvishaaien gezocht zonder te vinden. En met super gezelschap bovenal van Corinne, een nieuwe zwiterse in ons leven. Er werd ook een BBC programma gemaakt: "serious adventures." Een fixer en cameraman verbleven in ons "kamp" wat hilarsiche verhalen en een "bijbaantje" opleverde, voor de laatste vlucht in een vliegtuigje met open deur heb ik de Matt, de cameraman, vastgesnoerd met wat slingetjes en een gordel. Hopelijk is het goed gegaan, we hebben ze niet meer gezien.
Wauw, dit ga ik nooit allemaal in detail beschrijven. We vertellen het wel als we terugkomen.
Oh ja, we zijn nu weer in Dar Es Salaam. Ik mocht het vliegtuig terug (yep) een dikke 15 miuten lang, zelf besturen!
From Holland for our international readers, some extra pictures of our last two weeks in Tanzania. Ngorogoro-crater, Lake Manyara, Tarangire and Zanzibar.
