Die moekser moest natuurlijk beklommen worden!
Je wordt hier doodgegooid met allerlei aanbiedingen door reisbureautjes, we hebben de ogenschijnlijk meest adequate gecontracteerd voor 3 dagen. De aangeklede pop in de deuropening zag er wel gaaf uit, mooi pak enzo. De gouden tanden van de dienstdoende gids waren ook wel het bewijs dat hij vaak genoeg levend teruggekomen was (een enkele face-plant daargelaten).
Vanaf 48oo meter liggen er een paar enorme gletschers tegen deze berg geplakt. Op het uiteinde ervan hebben we geoefend in ijsklimmen. Om daarna rustig omhoog te lopen en in de 2e nacht een toppoging te wagen.
Er waren ongeveer 8 klimmers in het hoge kamp. Allemaal toeristen als wij. Het gros hield zich bezig de meegebrachte illegale rookwaren te nuttigen en viel al giechelend in slaap. Slapen lukte ons niet echt. Ruud had al de hele dag op zijn matras doorgebracht en ik was zenuwachtig.
Om 1.00u liepen we in een gestaag tempo aan, met onze gidsen Roberto (Sjoerd) en Mario (Ruud). Waarom de anders zo traditioneel genaamde Bolivianen als gids ineens als een stoere azzuro door het leven moeten gaan is me een raadsel.
Ruud had zich vast voorgenomen de top niet te halen. Hij worstelde met zijn gezondheid, wilskracht en leeftijd, al zal hij dat laatste ontkennen. Er viel genoeg te genieten. Enorme nachtelijke panorama´s. Lagergelegen onweer, sterren, ijswanden, schitterend.
Ondertussen sjokte Roberto en ik omhoog. Afzien! Bij de eerste moeilijke passage kregen we ruzie. Ik was met mijn wanten aan het worstelen (ik had twee rechtse meegekregen!). Roberto wilde me alleen maar zo snel mogelijk tegen die wand opkrijgen. Hij zette dit kracht bij door me hard omhoog te zeulen, althans, dit te proberen. Begrijpelijk brengt dit een enigsinds onaangename sensatie in de schaamstreek teweeg. Dat weet hij ook! Nederlands schelden bleek effectief (dat werkt bij italianen altijd). Ik was v*rd*mme in staat een sprintje te klimmen en mijn ijsbijl in zijn dij te planten. Wederzijds ochtendhumeurtje.
De hoeveelheid zichtbare gletscherspleten die we over moesten was enorm. Precies de reden om ´s nachts te klimmen. De sneeuwbruggen over de meerendeel onzichtbare spleten zijn dan hard genoeg om te belopen. Hoop je.
Om ongeveer 4.30u zag ik de groep die voor ons liep (vertrokken uit een hogergelegen kamp) ineens steil omhoog gaan. Wij dus ook. Tot aan de topgraat, waar de mijn ijsbijl ernstig van pas kwam, om de heftig technische passages richting de top de maken. Geen fijne ervaring op een afgrond van een paar honderd meter. En dan de top, 6088 meter! Dit keer geen tranen, wel genot (en angst).
Tijdens de afdaling een ware ijsshow, geweldig mooi, toch nog een dikke 2 uur omlaag tot aan het hoge kamp. Op het laatste ijsveld zag ik een andes-condor laag boven de onderliggende hut zweven. Misschien als dank voor het kruisje dat ik geslagen heb onderaan de eerste ijswand. Ik ben nog steeds niet religieus.
Je wordt hier doodgegooid met allerlei aanbiedingen door reisbureautjes, we hebben de ogenschijnlijk meest adequate gecontracteerd voor 3 dagen. De aangeklede pop in de deuropening zag er wel gaaf uit, mooi pak enzo. De gouden tanden van de dienstdoende gids waren ook wel het bewijs dat hij vaak genoeg levend teruggekomen was (een enkele face-plant daargelaten).
Vanaf 48oo meter liggen er een paar enorme gletschers tegen deze berg geplakt. Op het uiteinde ervan hebben we geoefend in ijsklimmen. Om daarna rustig omhoog te lopen en in de 2e nacht een toppoging te wagen.
Er waren ongeveer 8 klimmers in het hoge kamp. Allemaal toeristen als wij. Het gros hield zich bezig de meegebrachte illegale rookwaren te nuttigen en viel al giechelend in slaap. Slapen lukte ons niet echt. Ruud had al de hele dag op zijn matras doorgebracht en ik was zenuwachtig.
Om 1.00u liepen we in een gestaag tempo aan, met onze gidsen Roberto (Sjoerd) en Mario (Ruud). Waarom de anders zo traditioneel genaamde Bolivianen als gids ineens als een stoere azzuro door het leven moeten gaan is me een raadsel.
Ruud had zich vast voorgenomen de top niet te halen. Hij worstelde met zijn gezondheid, wilskracht en leeftijd, al zal hij dat laatste ontkennen. Er viel genoeg te genieten. Enorme nachtelijke panorama´s. Lagergelegen onweer, sterren, ijswanden, schitterend.
Ondertussen sjokte Roberto en ik omhoog. Afzien! Bij de eerste moeilijke passage kregen we ruzie. Ik was met mijn wanten aan het worstelen (ik had twee rechtse meegekregen!). Roberto wilde me alleen maar zo snel mogelijk tegen die wand opkrijgen. Hij zette dit kracht bij door me hard omhoog te zeulen, althans, dit te proberen. Begrijpelijk brengt dit een enigsinds onaangename sensatie in de schaamstreek teweeg. Dat weet hij ook! Nederlands schelden bleek effectief (dat werkt bij italianen altijd). Ik was v*rd*mme in staat een sprintje te klimmen en mijn ijsbijl in zijn dij te planten. Wederzijds ochtendhumeurtje.
De hoeveelheid zichtbare gletscherspleten die we over moesten was enorm. Precies de reden om ´s nachts te klimmen. De sneeuwbruggen over de meerendeel onzichtbare spleten zijn dan hard genoeg om te belopen. Hoop je.
Om ongeveer 4.30u zag ik de groep die voor ons liep (vertrokken uit een hogergelegen kamp) ineens steil omhoog gaan. Wij dus ook. Tot aan de topgraat, waar de mijn ijsbijl ernstig van pas kwam, om de heftig technische passages richting de top de maken. Geen fijne ervaring op een afgrond van een paar honderd meter. En dan de top, 6088 meter! Dit keer geen tranen, wel genot (en angst).
Tijdens de afdaling een ware ijsshow, geweldig mooi, toch nog een dikke 2 uur omlaag tot aan het hoge kamp. Op het laatste ijsveld zag ik een andes-condor laag boven de onderliggende hut zweven. Misschien als dank voor het kruisje dat ik geslagen heb onderaan de eerste ijswand. Ik ben nog steeds niet religieus.
Riaan, ik heb je (blauwe) carabiner kado gedaan aan Roberto. Hij dreigde te gaan klungelen met allerlei ongezekerde troep. Er hangt nu waarschijnlijk een Fransman aan.
De soundtrack voor de terugweg naar het basiskamp dit keer "Giant steps" van John Coltrane. Laat maar swingen die stokken!
Besneeuwd gravel-weggetje, weinig profiel ... kerkhof. 
Schik!
Geen schrik!
Hij mag er zijn! 
Roberto, toch wel een held. Hij vertrok meteen met de volgende groep toen wij aanreden.
Afzien!
Met een doel voor ogen! El Cumbre!
Inlijsten!
Enjoy the ride down.
.....
Laat de ratrace maar weer beginnen, mij maken ze de pis niet meer lauw!
2 opmerkingen:
Geweldig een kind,dat zulke prachtige tochten gaat maken. Ik weet niet van wie hij het heeft, maar niet van mij. Weer prachtige foto's Sjoerd en een mooi verhaal. Ma
Super Sjoerd!
Zeker inlijsten die foto!
Het zijn mooie passages die je daar tegenkomt. Moeilijk? Of redelijk te doen.
Ik ontving je Blog deze week pas, maar ben weer helemaal bij.
Je Ma&Pa zullen wel trots zijn. Geniet met volle teugen kerel, voor dat je het weet wordt je weer ongevraagd gekonfronteerd met de hektische wereld die Europa heet...
Ik denk aan je. Trouwens ook aan Dick P, die het ook zwaar heeft in de Hymalaya.
Morgen ben ik jarig en je bent zaterdag natuurlijk ook uitgenodigd op het feest in de Kansas... weet je wat: ik toost er een op jou!
Gr je ouwe maat Bas
Een reactie posten