Gedwongen opgenomen in Rurre

Lekker de tijd genomen hier in Rurre. Hangmatten, vissen, motorrijden, lekker eten en drinken. Met de lokals halve liters wegtikken en traditioneel danwel regaetondansen. En matten! (toekijken voor mij natuurlijk) Geweldig om te zien, echt dorps, niks geen wapens of iets dergelijks, netjes naar buiten, shirts uit -je moet erna natuurlijk gewoon weer representatief de dansvloer op- en vuistvechten. Er is hier ook geen politie, het gaat dus gewoon door totdat er eentje gewonnen heeft. Intussen geniet het hele dorp mee.
Maar goed, even genoeg sterke verhalen. Ik verveel me nu kapot. We hebben een ticket naar La Paz. Voor gisteren. Het regenseizoen begon exact 1 uur voor onze vlucht. Het ziet er dus naar uit dat we hier voorlopig vastzitten. Het vliegveld, is er eentje in de letterlijke zin van het woord. Een veldje met een huisje en veel vliegen. Er is 1 gate, die ze heel toepasselijk met een groot bord "Gate 1" gedoopt hebben. Alsof er ooit een tweede gaat komen!
Het lijkt er ook op dat de electriciteitskabels via de deathroad lopen, want de stroom valt om de haverklap ui

Pampas y Selva

8 dagen zijn we weggeweest. Eerst de pampa, ofwel het moerasland hier in de buurt. Fantastisch! Wat een beesten! We zijn veelal met onze kano op pad geweest om te spotten, en brachten de tijd verder vissend door. De mensen in ons kamp waren er erg blij mee, schijnbaar is catfish erg lekker. We zagen er verdomd weinig van terug.

Het is verleidelijk een lijstje te maken met de verschillende beesten. Laat ik dat maar niet doen. Het zwemmen met roze dolfijnen was bizar. Ze (1 mtr) bezetten een gedeelte van de rivier om hun jongen te beschermen tegen de (ongelooflijk talrijke) kaaimannen, alligators en pirañas. Het was dus veilig volgens onze gids. Zalig.

Verder zijn we lang op zoek geweest naar anacondas. Uren in open veld door de zompige modder sleuren, tot bij een meer, waar de zoektocht obsessie-achtige trekken begon te vertonen. Tot je liezen in een meer, vaak iets hards (krokodilachtigs) tegen je laars, en vervolgens een grote kolk voor je neus ...mmm. Ik bennie bang. Helaas zijn we zonder serpienten gebleven. We mogen in onze handjes klappen met het zien van de toekan (nu eens niet verlicht) en brul-apen (sinds mijn broertjes klein waren niet meer gespot). Beide van op de rode lijst van bedreigde diersoorten.

Paradijsvogels

Alligator

Capibarapootje

Alles in- en rondom dit slootje!

That'd better be a dolphin!

Vaste prik...

Na deze tour hebben we een dronken nacht beleefd terug in Rurre. Gevolgd door een paniekerige ochtend (we vertrokken onverwacht vroeg en hadden weinig voorbereid). For a tour in the Selva that is, cinqo dias. We verbleven 3 nachten in een traditionele hut aan de rivier, met onze gids en kokkin (indiginos). Ze lieten ons zien hoe het traditionele leven hier is. Nicolas' (gids) voorliefde voor vissenkoppen boven een goed stuk vlees was indrukwekkend.

Iedereen had het naar z´n zin. Ruud en ik hadden deze trip georganiseerd, maar kregen gezelschap van Loic (Fransman met buikgriep) en Oscar (Spanjaard, fotograaf). Geweldige gasten!

We hebben veel achter wilde zwijnen aangeslopen, maar hebben bovenal enorm genoten van de rijkheid en diversiteit van de Madidi-selva. Het hoogtepunt was de laatste 2 dagen. Een trekking naar een afgelegen kamp. The middle of nowhere. Ik geloof niet dat ik ooit zo ver weg geweest ben.
Het kampje werd permanent bewoond door agressieve insecten. Met name het soort dat de voorkeur heeft je in je hoofd te bijten (mijn Jeff Corwin hoed werkt prima). Maar was -zeker in de avond- een waar paradijs. Een eiland in een groene oceaan. Tijdens een wandeling in de buurt zijn we maar 2 keer verdwaald (met gids). Hakken met die Machette!

Mijn broek is zelf teruggelopen naar Rurre, 8 dagen modder, water, zweet, slijm, rook, termieten, deet, sap, mayonaise (!) en andere ellende turned it alive!

Jeff (shoes voor indigos) en Loic.

Spidermonkey

Pachibamba, offeren aan de aarde voor een goede tour. Cocabladeren, sigaretten en 90% alcohol (om te drinken!!)

Proteineboost (larve uit een zelfgeraapte rotte vrucht)

3 chimansees en een gorilla

De groene hel

De Yungas en Amazone

Zojuist heb ik me een hoed gekocht die kan dienen als afdak. Of het voor de regen wordt moet nog blijken. Tegen de zon helpt ie goed! Volgens mijn broertje ben ik Jeff Corwin. I´d better live up to that!

Ik twijfelde of het verstandig was de hoogte te verlaten, zo goed gewend aan 5000+ raak ik nooit meer. Mijn knieen gaven de doorslag: rusten. In de hitte.

We zijn per mountainbike afgedaald over de (tot vorig jaar) gevaarlijkste weg ter wereld. 100 doden per jaar. Tot nu toe 11 mountainbikers. "Tzis is where an Israeili guy went over...and there a Frensch chica.... that´s where she landed."

Van 4600 naar 1200 meter. Van de altiplano naar de jungle, in 60km. Wat een land! De filmpjes en foto´s die de gids (in volle afdaling) over zijn schouder heeft gemaakt volgen, dat wil zeggen, als ik de DVD weet te scoren eenmaal terug in La Paz.

Na een paar nachten in een junglehutje in Coroico zijn we vannacht met de bus naar Rurrenabaque gereden. We schrokken een beetje. Er bleek nog 18 uur "death-road" te gaan. Ruud is opgehouden met het tellen van de kruisjes. Ik ga zo eens kijken of ik niet wat seresta kan scoren in de lokale farmacie.

Dit alles overigens wel met een doel. We slapen nu aan de Rio Beni en er staan een paar jungle en pampa-trips op het programma. Het park hier, Madidi, is door National Geographic verkozen tot mooiste van de wereld.

I´m a lucky man!

Huayna Potosi

Die moekser moest natuurlijk beklommen worden!

Je wordt hier doodgegooid met allerlei aanbiedingen door reisbureautjes, we hebben de ogenschijnlijk meest adequate gecontracteerd voor 3 dagen. De aangeklede pop in de deuropening zag er wel gaaf uit, mooi pak enzo. De gouden tanden van de dienstdoende gids waren ook wel het bewijs dat hij vaak genoeg levend teruggekomen was (een enkele face-plant daargelaten).

Vanaf 48oo meter liggen er een paar enorme gletschers tegen deze berg geplakt. Op het uiteinde ervan hebben we geoefend in ijsklimmen. Om daarna rustig omhoog te lopen en in de 2e nacht een toppoging te wagen.

Er waren ongeveer 8 klimmers in het hoge kamp. Allemaal toeristen als wij. Het gros hield zich bezig de meegebrachte illegale rookwaren te nuttigen en viel al giechelend in slaap. Slapen lukte ons niet echt. Ruud had al de hele dag op zijn matras doorgebracht en ik was zenuwachtig.

Om 1.00u liepen we in een gestaag tempo aan, met onze gidsen Roberto (Sjoerd) en Mario (Ruud). Waarom de anders zo traditioneel genaamde Bolivianen als gids ineens als een stoere azzuro door het leven moeten gaan is me een raadsel.

Ruud had zich vast voorgenomen de top niet te halen. Hij worstelde met zijn gezondheid, wilskracht en leeftijd, al zal hij dat laatste ontkennen. Er viel genoeg te genieten. Enorme nachtelijke panorama´s. Lagergelegen onweer, sterren, ijswanden, schitterend.

Ondertussen sjokte Roberto en ik omhoog. Afzien! Bij de eerste moeilijke passage kregen we ruzie. Ik was met mijn wanten aan het worstelen (ik had twee rechtse meegekregen!). Roberto wilde me alleen maar zo snel mogelijk tegen die wand opkrijgen. Hij zette dit kracht bij door me hard omhoog te zeulen, althans, dit te proberen. Begrijpelijk brengt dit een enigsinds onaangename sensatie in de schaamstreek teweeg. Dat weet hij ook! Nederlands schelden bleek effectief (dat werkt bij italianen altijd). Ik was v*rd*mme in staat een sprintje te klimmen en mijn ijsbijl in zijn dij te planten. Wederzijds ochtendhumeurtje.

De hoeveelheid zichtbare gletscherspleten die we over moesten was enorm. Precies de reden om ´s nachts te klimmen. De sneeuwbruggen over de meerendeel onzichtbare spleten zijn dan hard genoeg om te belopen. Hoop je.

Om ongeveer 4.30u zag ik de groep die voor ons liep (vertrokken uit een hogergelegen kamp) ineens steil omhoog gaan. Wij dus ook. Tot aan de topgraat, waar de mijn ijsbijl ernstig van pas kwam, om de heftig technische passages richting de top de maken. Geen fijne ervaring op een afgrond van een paar honderd meter. En dan de top, 6088 meter! Dit keer geen tranen, wel genot (en angst).

Tijdens de afdaling een ware ijsshow, geweldig mooi, toch nog een dikke 2 uur omlaag tot aan het hoge kamp. Op het laatste ijsveld zag ik een andes-condor laag boven de onderliggende hut zweven. Misschien als dank voor het kruisje dat ik geslagen heb onderaan de eerste ijswand. Ik ben nog steeds niet religieus.

Riaan, ik heb je (blauwe) carabiner kado gedaan aan Roberto. Hij dreigde te gaan klungelen met allerlei ongezekerde troep. Er hangt nu waarschijnlijk een Fransman aan.

De soundtrack voor de terugweg naar het basiskamp dit keer "Giant steps" van John Coltrane. Laat maar swingen die stokken!

Besneeuwd gravel-weggetje, weinig profiel ... kerkhof.

Schik!

Geen schrik!

Hij mag er zijn!

Roberto, toch wel een held. Hij vertrok meteen met de volgende groep toen wij aanreden.

Afzien!

Met een doel voor ogen! El Cumbre!

Inlijsten!

Enjoy the ride down.

.....

Laat de ratrace maar weer beginnen, mij maken ze de pis niet meer lauw!