Wat een contrast zeg. In eerste instantie leek La Paz vies, druk, gevaarlijk en onoverzichtelijk. Eigenlijk is het dat nog steeds. Maar wat ligt het mooi!
Het rijke deel bedekt een diepe, ruige cañon. Het arme deel ligt uitgestrekt op de altiplano. Eromheen liggen enorme besneeuwde toppen, de Cordilla Real. Allemaal 5- en 6 duizenders binnen handbereik dus. En plannen dat we hebben! Overmorgen mijn eerste zesduizender (een tocht van 3 dagen), godwilling natuurlijk.
Vandaag hebben we geacclimatiseerd op wat ooit de hoogste skipiste ter wereld was, maar nu alleen een ruine van een liftje en een gletschertje, beetje troosteloos in de natte sneeuw. Had ik bijna binnen een jaar de langste- en hoogste skipiste ter wereld in de pocket. Damn global warming. Maar wel zonder moeite op 5300 meter een peuk gerookt, doe je er lekker lang mee.
Het laastste beetje titicaca-vocht, de cordilla real, armpje uit het raam, wauw, wat een busrit!
Na de bovenstad ineens steil naar beneden.
Ruud wrijft het nog eens onder mijn neus. Barry White kan er wel om lachen, Bob Dylan vond het maar onzin, The Boss verschuilt zich.
Een dag later, ´s ochtends vroeg, dankbaar voor de bewegingsstabilisator in mijn camera.
Onze chauffeur was goed, maar hoger kwam hij echt niet. Toch jammer dat je de laatste meters naar 5300m dan zelf moet lopen. Op de achtergrond het enige stukje Huayna Potosi dat we te zien kregen, overmorgen zien we hem van dichtbij.
De overgang van de altiplano naar de cañon. Arm versus rijk. 8 graden temperatuurverschil. Bouwen op afgronden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten