Copacabana

De landing in Bolivia was zacht. Een busritje langs het Titicacameer (er lag sneeuw!), de grens over zonder iemand om te kopen, en even later Copacabana (het strand bij Rio is naar een maagd van hier vernoemd). Toeristisch zonder pretenties, zalig relaxed.

Na een vlooieninvasie tijdens onze laatste nacht in Cusco, en ruzie met de (35) schoolkinderen die vonden dat ik te lang deed over het inpakken van mijn rugzak, was het hostel hier een aangename verassing. Ik ben helemaal bijgeslapen, geacclimatiseerd en weekgedouched.

Mijn missie om een forel te vangen in het Titicacameer is gestrand. Ik heb bot gevangen. In eerste instantie door een niet meewerkende marinewachtcommandant. Bolivia heeft geen kust, wel marine, die vervelen zich dus kapot. Het huren van een zeilboot bleek ook niet nuttig, Ruud heeft nu een hernia, ik splinters en blaren....van het roeien tegen windkracht 6 in. De laatste poging werd teniet gedaan door de verleidelijke schaduw en steile kliffen, die elk tellen als 4000-er in bergbeklimtermen.

Uitzicht vanuit ons hostel

Respect voor de skipper die deze bootjes scherp aan de wind laat varen. Je ziet me hier tijdens een zeldzaam moment waarin geen van ons beide zich te pletter roeide om ondergang te voorkomen.

Titicaca-sundown

Que linda! Isla del Sol.
Je kunt wel raden waar we nu naar toe gaan.