Bouldering La Serena

Things seem to fall into place realy well lately...
Eens een jaartje niet werken met kerst! Heerlijk, een beetje strandhangen en rotsklimmen in het gezelschap van een zeer charmante Engelsman, Ross.

Helaas kan mijn naam niet boven deze foto....

But I`m learning

Panne de Azucar

Chili is duur! Mijn tentje komt prima van pas. De afgelopen dagen ben ik opgetrokken met Dan en Nicky, Amerikaans, een perfecte combinatie. Ongelooflijk hoeveel overeenkomsten je kunt hebben met mensen die je pas een paar dagen kent. Muzieksmaak, eten, way of life. Ik heb er een paar vrienden bij.
Het parkje Panne de Azucar was fantastich, verlaten stranden, aan de rand van een giga-woestijn, koken op houtvuur, vis vangen voor het avondeten, een goed boek, muziek van Dan en Chileense wijn.
Helaas is het vrijwel onmogelijk bustickets te boeken rond kerst en O&N. Het park had verder geen voorzieningen en was ver van alles vandaan, anders... Ach, nu La Serena, een stadje met een enorme hoeveelheid kerken, toch handig voor kerst. Moet het nog gaan ontdekken, al hangen de kerstdeuntjes op panfluit me nu al de keel uit.

`s Nachts was het net een kerststalletje

5 uur hard werken voor een paar ons (erg lekkere) vis

Eigen werk, Bob Dylan en Beatle-covers...in een G-love sausje...who needs radio...

Humboldt-pinguins (en pelicanen)

Zeeleeuw

Van Uyuni naar San Pedro de Atacama

Het leek tijd Bolivia te verlaten, er staat Chili op het menu! Het gebeid tussen Uyuni (Bol) en San Pedro (Ch) is een een overweldigend verlaten gebied vol vulkanen, zoutvlaktes, rotswoestijnen en geysers.

Een driedaagse supertrip in een 4x4, met 4 geweldige reisgenoten. (4 omdat de 5e, een engelsman perse achtergelaten wilde worden op een cactuseiland in de Salar, om te vliegeren). Ik laat de beelden maar voor zich spreken.

Salar de Uyuni (groter dan Gelderland en Brabant samen)

Laguna Colorado, zoals de meeste, met flamingo´s

De incidentele "Zoro de Andes"

Hopelijk blijft ie mooi als ik em uitvergroot.

Potosi

Potosi is eeuwenlang uitgebuit door de spanjaarden. Alles dankzij een enorme zilverberg; "El Cerro Rico." Deze berg -en het opofferen van ongeveer 6 miljoen indianen en slaven- heeft europa rijk gemaakt. Dat liedje over de zilvervloot..... dat zilver kwam hier vandaan.

Ik zeg "dank je wel."

Ooit zag ik een reportage op het jeugdjournaal, over kinderen die hier nog elke dag voor school de mijn in gaan. Dat is dus ng steeds realiteit en te zien tijdens een touristische tour. Het geeft nogal te denken. Er zijn nog 120 -vrijwel uitgeputte- mijnen, waar nog wat mineralen en tin gevonden wordt. De kanttekening is wel dat e.e.a. niet meer voor grote bedrijven gebeurd, maar in de vorm van kleine cooperaties, op vrijwillige basis...(het blijven wel jonkies natuurlijk, die voor 50 ct per dag hun levensverwachtig de grond in boren).
De mogelijkheid om die jonge gasten een steuntje in de rug te geven, in de vorm van cadeautjes, zo rond kerst verzacht de shock een beetje. Verwacht alleen geen mooie pakjes. De regalos koop je vlak voor het bezoek, op een marktje. Je koopt o.a. dynamietstaven, ontstekers, extra nitriet, cocabladeren, sigaretten en melk (om het stof makkelijker op te hoesten).

Happy Christmas.

We hadden een fijne gids; een klein, fel, links radicaal, emotioneel vrouwtje,die de harten van de mijnwerkers duielijk al lang gestolen had. Ze bleef maar hameren op het belang van de huidige regering en haar voornemen de dynamietstaven voor andere doeleinden te gebruiken als Evo Morales afgezet gaat worden.
Het was hartverwarmend te zien hoe onvoorwaardelijk ze probeerde het die mannekes naar de zin te maken. Het lukte, mede dankzij de enorme hoeveelheid cadeaus die mijn rijke italiaanse en zwitserse gezelschap meebracht. Ik baalde dat ik niet meer kon doen, of bij me had. De aanwezigheid van een verpleegkundige was wel reden om even de lichamelijke klachten te bespreken...bloedhoesten, hoofdwond, maagpijn...ik heb maar niet gezegd dat ik B-pleeg ben.

Dit stadje heeft een heel rijke uitstraling en is prachtig. Sinds ik die berg in geweest is mijn referentiekader wel behoorlijk veranderd. Respect.

Kerstinkopen

Cerro Ricco

Een mijn met nepkompel
Zo gaat dat hier

Al heel lang op dezelfde manier

Blood on the tracks

Ancohouma

Erg enthouisiast was ik. Met de pijn nog in de knieen dacht ik een geheel eigen expeditie bij mekaar onderhandeld te hebben. Om de Ancohouma -wit water in het Aymara- (6429mtr) te beklimmen. Ik ben er nou toch!

De ochtend van ons vertrek haakte "good old" Mario echter af, zijn zus ligt in het ziekenhuis, en kreeg ik een andere gids aangeboden. Het mag geen verassing zijn dat zijn naam ook op -io eindigd, Emillio. Een wat jongere gast. Vol verhalen.
Tijdens de twee dagen klimmen naar het hoge kamp (5700mtr) kreeg ik een steeds slechter beeld van em. Al dertig keer had hij de berg beklommen, maar nog nooit buiten het seizoen (nu dus), terwijl hij al wel tig keer aan de rand van een gletscherspleet was blijven hangen, de verschillende toeristen konden hem (en zichzelf) dan ternauwernood redden. Ja, feest! Daar ga ik uren lang mee over een gletscher sjouwen...met veel verse sneeuw... Het zat me niet lekker.

De avond dat we in het hoge kamp aankwamen begon het als een dolle te sneeuwen. Ik lag warm in mijn tentje, maar kreeg de negatieve gedachten niet uit mijn hoofd. De pachimama wilde niet branden. Emillio kwam met een van een rots gesloopte tibetaans gebedsvlaggetjeslijn tje aanzetten. De slechte voortekenen stapelden zich op.
We vertrokken te laat, liepen naar mijn zin te lang zonder stijgijzers. Mijn carabiner bleek ongezekerd. Er ontbrak 1 gaitor. Het touw gerafeld. Ik was kwaad, want alles was dik voor mekaar hadden ze me 3000 meter lager beloofd...nee, je hoeft de spullen niet te checken...
Tot overmaat van ramp bleek Emillio bleek nog nooit een 8je geknoopt te hebben, daar sta je dan net onder de 6000 meter, met een of andere coffeeshopmongool.
We hadden het gebied met de "kleine" gletscherspleten al achter de rug, om vervolgens aan het gebied te beginnen waar de sneeuwbruggen spleten ter grote van een huis, nee, onoverdreven, kerk overspannen. Volgens Emillio duurde het nog wel een uur voor de zon op kwam. Wat?! En de terugweg dan?! Die zon doet zeker niks met de sneeuw?! Ophouden ermee! Ik draai om, dit is mijn top.

Het uitzicht was prachtig. Ongekend. De afdaling bizar. In ijzige stilte 3000 hoogte meters in 1 middag afdalen. Ik zit hier met hels pijnlijke knieen in La Paz achter de computer. Ik realiseer me dat ik een hoop geleerd heb, en bijvoorbeeld de volgende keer meer spullen uit Nederland of La Paz meeneem. De volgende keer is in ieder geval niet meer tijdens deze reis. Geen hoge toppen meer voor mij de komende maanden. Een paar cursussen, en wat oefenen in de Alpen, dat lijkt me wel wat. De derde wereld blijkt niet echt de plek om gletscher-ervaring op te doen.

Ik weet wat ik te verliezen heb.

Laguna Glacial

Campo Alto. Ik ben trots op mn tentje.

"Top" ochtend
Zo donker voelde ik me ook.

Zoek de spleet. (links een hoekje Titicacameer)

De beloning was er toch wel!

Sorata

Waar ben ik gebleven...ehhh...in Sorata om precies te zijn. Een bergdorpje aan de voet van de Cordillera Real. Na onze escape from Rurre hebben Ruud en ik hebben ons partnerschap aan de wilgen gehangen en zijn solo verder gegaan. Tijd om mijn tent weer eens tevoorschijn te halen en te gaan sjouwen.Vorige week heb ik een gids -wederom een bolivitaliaan, Mario- ingehuurd met zijn muilezel om rondom het Illampu-massief te lopen. Een week lang. Bijna 7000 hoogtemeters. Niks geen GR zoveel, nee, keiharde bergrealiteit. Een bloedmooie omgeving, gewoon in gebruik door allerlei Aymara-indianen. Overal llama´s, schapen, mineraal- en goudmijnen, akkertjes, oudjes op blote voeten in de kou, die maar wat-graag de restjes uit je pannetje eten.
We liepen op oude inca-paden, die dus nog gewoon in gebruik zijn. Het was heerlijk afzien, elke dag een bergpas tussen de 4500 en 5200 meter. Het is hier nu lente, wat in tegenstelling tot de winter, kans op kloteweer inhoud. Dat hadden we dus geregeld. Sneeuw, hitte, hagel, regen, alles. Ik heb nu een lederen neus.

Mario had me al gewaarschuwd voor de dia negra, ofwel een zwarte dag. De eigenlijke reden om een gids te huren. Het kwam nogal eens voor dat de nietsvermoedende wandelaar zijn spulletjes in de handen van gemaskerde mannen zag verdwijnen. Het leken me nogal indianenverhalen (bij nader inzien was het dat ook, Mario is een Aymara). Maar goed, er woont nog een van die gasten aan de "Laguna San Francisco" - een van de mooiste plekken van de tocht- maar daarmee had Mario een vriendschap gesloten. We hebben ons gewassen in zijn thermale badje (warm water terwijl het vriest, met uitzicht op een gletschermeer!) en passeerde hem zonder problemen (als blikken konden doden)... tot...honderd meter verder, geschreeuw... Mario die enigsinds pips omkeek en twee kerels die in krijgshouding, gemaskerd, van de bovenliggende berg af kwamen hollen. Eenmaal bij ons waren ze niet vriendelijk, intimiderend, agressief. Na een half uur ge-eikel in het Aymara bleek dat ze geld van me wilden. We passeerden namelijk hun land, en ze hadden het nodig om hun mijn verder te exploiteren. Allemaal prima, ik ben absoluut niet gierig, maar dit leek me niet het moment om mijn geldbuideltje tevoorschijn te halen. Laat ze een regeling treffen met die gidsen ofzo! "No, no tengo plata aqui, solo 15 bolivianos!" Mmm, dat viel niet in goede aarde, Mario werd verder onder druk gezet, waarna hij er bij mij weer op aandrong, NO! Hierop dacht ik een poging te wagen om met een sigaretje vrede te stichten, dat werden er dus meteen 10, zonder een dankjewel. Na een tijdje lieten ze ons gaan, Mario en het muildier bleken nog een tandje harder te kunnen, we hebben gelopen tot het donker. Pfff, wat ik allemaal niet over heb voor een sterk verhaal.
Ach, we zijn veilig terug. Ik heb een steak van een kilo op, met een paar liter bier, zometeen ga ik weer eens kletsen bij Mario, kijken of ik nog een tocht kan betalen.

Lekker berg-op-sjouwen, ja, ik heb een baard..

Chocolate in actie

Een van de vele schitterende dalen

Dan denk je toch niet aan afpersen!!