La Paz

Het schijnt dat ik spaans praat in mijn slaap. Gisteren hebben we Cebiche op, het was namelijk zondag. Latijns Amerika laat zijn sporen na in mijn doen en laten. Ik heb zin in frikandellen!!

Wat een contrast zeg. In eerste instantie leek La Paz vies, druk, gevaarlijk en onoverzichtelijk. Eigenlijk is het dat nog steeds. Maar wat ligt het mooi!

Het rijke deel bedekt een diepe, ruige cañon. Het arme deel ligt uitgestrekt op de altiplano. Eromheen liggen enorme besneeuwde toppen, de Cordilla Real. Allemaal 5- en 6 duizenders binnen handbereik dus. En plannen dat we hebben! Overmorgen mijn eerste zesduizender (een tocht van 3 dagen), godwilling natuurlijk.

Vandaag hebben we geacclimatiseerd op wat ooit de hoogste skipiste ter wereld was, maar nu alleen een ruine van een liftje en een gletschertje, beetje troosteloos in de natte sneeuw. Had ik bijna binnen een jaar de langste- en hoogste skipiste ter wereld in de pocket. Damn global warming. Maar wel zonder moeite op 5300 meter een peuk gerookt, doe je er lekker lang mee.

Het laastste beetje titicaca-vocht, de cordilla real, armpje uit het raam, wauw, wat een busrit!

Na de bovenstad ineens steil naar beneden.

Ruud wrijft het nog eens onder mijn neus. Barry White kan er wel om lachen, Bob Dylan vond het maar onzin, The Boss verschuilt zich.

Een dag later, ´s ochtends vroeg, dankbaar voor de bewegingsstabilisator in mijn camera.

Onze chauffeur was goed, maar hoger kwam hij echt niet. Toch jammer dat je de laatste meters naar 5300m dan zelf moet lopen. Op de achtergrond het enige stukje Huayna Potosi dat we te zien kregen, overmorgen zien we hem van dichtbij.

De overgang van de altiplano naar de cañon. Arm versus rijk. 8 graden temperatuurverschil. Bouwen op afgronden.

Copacabana

De landing in Bolivia was zacht. Een busritje langs het Titicacameer (er lag sneeuw!), de grens over zonder iemand om te kopen, en even later Copacabana (het strand bij Rio is naar een maagd van hier vernoemd). Toeristisch zonder pretenties, zalig relaxed.

Na een vlooieninvasie tijdens onze laatste nacht in Cusco, en ruzie met de (35) schoolkinderen die vonden dat ik te lang deed over het inpakken van mijn rugzak, was het hostel hier een aangename verassing. Ik ben helemaal bijgeslapen, geacclimatiseerd en weekgedouched.

Mijn missie om een forel te vangen in het Titicacameer is gestrand. Ik heb bot gevangen. In eerste instantie door een niet meewerkende marinewachtcommandant. Bolivia heeft geen kust, wel marine, die vervelen zich dus kapot. Het huren van een zeilboot bleek ook niet nuttig, Ruud heeft nu een hernia, ik splinters en blaren....van het roeien tegen windkracht 6 in. De laatste poging werd teniet gedaan door de verleidelijke schaduw en steile kliffen, die elk tellen als 4000-er in bergbeklimtermen.

Uitzicht vanuit ons hostel

Respect voor de skipper die deze bootjes scherp aan de wind laat varen. Je ziet me hier tijdens een zeldzaam moment waarin geen van ons beide zich te pletter roeide om ondergang te voorkomen.

Titicaca-sundown

Que linda! Isla del Sol.
Je kunt wel raden waar we nu naar toe gaan.

Macchu Pichu

Dat het zo mooi is, dat had ik niet verwacht. De heilige vallei, met echt een loei-eind verder, diep in het oerwoud (!) Machu Pichu, zijn adembenemend mooi. De zondag dat we de verborgen stad bezochten was er in volkstelling in heel Peru, 99% van de mensen mocht de deur niet uit. De drukte viel dus erg mee.

Om ineens in het oerwoud te zijn, met zulke hoogteverschillen! We hebben, voor mij geheel verwacht, voor Ruud boven verwachting, meteen de hoogste piek boven het stadje beklommen. Respect voor de Inca´s, wauw, wat een diepte.

Dit smaakt naar meer muggenbulten en zweetlucht. Ik ben diep onder de indruk.

De Heilige Vallei

Een stukje van de ruines bij Pisac.
De naam van dit plaatsje is echt te moeilijk.

Aankomst, precies toen de zon boven de bergen uitkwam.

Even later, dwars door het dorpje heen, meteen die achterliggende piek -Wachupichu- op.

En dan dit uitzicht (halverwege)

Even Ruud´s imago oppoetsen na mijn vorige publicatie. Ontbinden doet hij nog steeds, soms vier keer per dag.

Op de top, gefotografeerd door een Zwitser die ik in Arequipa al kende, en precies hier tegenkwam. Dat puntje rechts heb ik ook bestegen, op het bewijs daarvoor stond ik echter in een dusdanig on-elegante positie (bottem-up) dat ik voor dit plaatje gekozen heb.

De reden van de bovengenoemde houding.

Urenlang relaxen op een van de mooiste plekken ter wereld. Gletschers in sight.

Cusco Dos

Dat schrijven bevalt me wel. Cusco ook. Eenmaal gewend, dus wat noodzakelijk eelt tegen proppers, is het hier goed toeven. Prachtige straatjes, ruines op loopafstand en zelfbewust trots volk. En het is hier nat! Ik had me nog niet gerealiseerd dat ik al een maand geen spatje regen gevoeld had. Heerlijk. Van de douches word je hier namelijk niet echt nat. Bij Maria en Celso was het al behelpen met een electrische douche, die in het hele huis het licht deed dimmen. In ons hostal nu is het idem dito. We hebben een Boccherini. Ik weet niet wie hier verantwoordelijk is voor het aansluiten. De loodgieter? Ja, waarschijnlijk, geen goedgeaarde elektricien zou verantwoordelijk willen zijn voor zulk een risico. Ik heb al 2 keer een oplawaai gekregen. Niet aanraken is het motto. Vrij lastig als het gevaarte op ooghoogte hangt. Ik was vlot wakker vanochtend.

WORWAKKER!

Isoleren is geen Peruaans gebruik.

Uitzicht vanuit ons raam, ja ik weet het, we hebben mazzel!

Helemaal voor ons.

Ruud, amper onder de indruk van een maquette.

Op loopafstand. Ik ben bang dat er binnenkort meer van dit soort foto´s zullen volgen.

Cuzco

Toeristischer is het hier inderdaad. Pfff, of ik een massage wil....no, gracias amiga! (en dan 20x van ons hostal naar dit cafeetje) Ben een beetje moe.
Ruud had ik snel gevonden in Arequipa, hij verkeerde in staat van ontbinding, maar begon na een kleine siesta wel weer te functioneren. We hebben lekker wat gegeten en gedronken, en zijn gisteren met de bus naar Cuzco gereisd. Halverwege sloeg de hoogteziekte toe bij Ruud, arme kerel. Niet verkeerd voor mij, want twee karige busmaaltijden maken 1 goede!
We zijn nu hevig aan het regelen, er is hier zoveel te zien. Ben erg benieuwd naar de foto´s.

Voor het laatst vanuit Arequipa

Gisteren heb ik te vaak warm gegeten (4x). Een van de maaltijden, een saltado, peruaans voor nasi met kauwgom-achtig vlees, is 2 van mijn kiezen bijna fataal geworden. Stukken eraf. Lichte paniek. Tandarts gezocht en gevonden.
Het zag er allemaal best professioneel uit, steriel, 2 flatscreens in de wachtkamer enzo. Privacy bestaat hier echter blijkbaar niet, twee stoelen naast elkaar, deur naar de wachtkamer open. Gedeelde smart is halve smart.
Mijn vertrouwen in de peruaanse bekkentrekker, die ik mijn eens zo gave gebit liet bewerken nam drastisch af toen hij al borend (!) zijn mobiele telefoon opnam. Mag ik toevoegen dat hij dit deed zonder:
1) De boor uit te zetten
2) De boor uit mijn mond te verwijderen of van mijn kies af te halen
3) Het gesprek kort te houden
4) De telefoon op zijn schouder te leggen
5) Excuses

Enigsinds ontdaan, en met een natte reet van het angstzweet probeerde ik hem achteraf duidelijk te maken dat ik op een toch wel shockerend cultuurverschil gestuit was, en hij in Nederland niet op betaling had hoeven rekenen. Lachend maakte hij me duidelijk dat een tweede behandeling noodzakelijk was, enkele uren later....

´s Avond om 1900u had hij blijkbaar een assistent. Niet om zijn telefoon op te nemen, dit kon hij immers goed zelf. Niet om speeksel af te zuigen, dat lijkt me ook teveel gevraagd. Nee, deze, neem ik aan toch enigsinds geschoolde professional hield zich gedurende mijn behandeling bezig met het aansluiten van een laptop aan de stereo! Waarschijnlijk mijn eigen schuld, omdat ik al grappend vroeg waarom er deze keer geen salsa uit de boxen schalde.

Ma, het is prima gelukt, mijn kiezen zien er weer gaaf uit. Ik heb amper gebloed!

Morgen vertrekken we (Ruud is er!) naar Cuzco. Weer even de toeristenwereld in.

El Misti en de Colca Cañon

Wat een ongelooflijke mazzelaar ben ik eigenlijk. Het plukken van de dagen is in volle gang. De afgelopen dagen heb ik me volledig laten gaan.
Samen met 21 Arequipanen (echt teveel) en een gids ben ik begonnen aan de beklimming van de meest imposante vulkaan van de omgeving (5825 meter hoog als ik me ziet vergis). Ik bevond me in het goede gezelschap van bejaarden, huisvrouwen, sportschooltypes en werkvolk. Geen van allen ook maar enigsinds alpinistisch. But who cares! Voetje voor voetje zijn we tegen die bult opgelopen. Ons kamp na 1500 hoogtemeters op 4600 meter was in mijn geval al voldoende voor de eerste symptomen van hoogteziekte. Koppijn en ernstige vermoeidheid. Peruanen blijken ongevoelig voor de effecten van hoogte.
Ik had Paolito, een van de werknemers van de sportclub, die blijkbaar gratis meemocht om de bagage van de vaak behoorlijk luie betalende sportclubleden omhoog te zeulen, uitgenodigd om in mijn tent te slapen. Ik hoofdzakelijk comateus, Paolito (naast drager ook een zeer behoorlijke marathonloper en een dikke 1.40m lang) klaarwakker van de kou. Hij had alleen koude coca-thee, een halve kip met friet en een dekentje in zijn rugzakje! Ik schaamde me al zwetend in mijn donzen slaapzak.
Het acclimatiseren ging echter voortvarend, ik voelde me om 1.00u ´s nachts bij het vertrek richting top prima. Dit gevoel was echter van korte duur, tijdens rustpauzes viel ik steevast in slaap en ik kreeg geen hap meer door mijn keel. Intussen was het licht geworden en bevonden we ons aan de rand van de krater ongeveer 100 hoogtemeters onder de top. Ik viel in de volle zon in slaap en werd door de gids gewekt, hij probeerde me te "reviven" door wat ademhalingsoefeningen en plotseling, geheel onverwacht, een cardiale stomp.
De groep vertrok, moedigde me aan vanaf een hoger gelegen plateautje, ik vond mijn voeten, en ging, heel theatraal, 2 maal over mijn nek. Ik twijfelde of ik door kon gaan, al wetende dat het volgende stadium van hoogteziekte hersenoedeem is, voelde me echter beter zonder maaginhoud en besloot aan te schuifelen. Haalde de bejaarden in. En ja hoor, ik heb het gehaald! Ben in tranen uitgebarsten op de top en heb enorm genoten, wat een geweldig gevoel!
De afdaling was al snel zalig. Niks geen wandeling, nee, gewoon recht naar beneden van een zanderig lavaveld afskieen, helemaal tot aan het kamp. Ik heb mijn walkman opgezet (ongelooflijk hoe lekker zuurstof kan zijn) en heb een complete idioot van mezelf gemaakt door naar beneden te swingen op de maat van de muziek (voor de liefhebber: "Creole Moon van Dr.John").

Dit dreigt een lang verhaal te worden. Mwaoh. De dag na El Misti zijn Tom (hij is terug) en ik de toerist uit gaan hangen tijdens een eerder geboekte georganiseerde toer naar de Colca Cañon. Heel mooi. Heel veel sterke verhalen. Heel grote vogels. Heel warm water. De foto´s vertellen het verhaal.

10 km zandpad naar "El Dusty"

De aanloop

Uitzicht op de vulkaan Pichu Pichu (check het mos!)

Kamp op 4600m (slechts 200 mtr lager dan de top van Mt.Blanc)

No comment

En mi carpa con Paolito

Arequipa en la noche (1,2 miljoen inwoners)

First light

Hier offerde ik 2 maal aan de berggoden

Ik ben nog steeds niet echt religieus

5825 meter na een tranendal (de spiegel hing er al)

Tres amigos (Professor Giovanni, Paolo y yo)

Zicht op de krater, in de verte een grote zoutvlakte en rokende vulkaan.

Steil!!

Een nachtrust verder, op weg naar de Colca Cañon

Mikkend op de lens

Colca Cañon

Andes Condors, 3 meter spanwijdte

Alles zonder photo-shop


Het suizen!!!

Wat zou mijn blog zijn zonder mummie.

In dit geval eentje uit het Pre-Zwitsal tijdperk.

Arequipa Quatro

Even een berichtje zonder foto´s, over de ontwikkelingen in Zuid-Peru. Peruanen zijn een beetje op hol geslagen. Er bestaat hier een heilig geloof in ufo´s. Er worden er veel gesignaleerd, met name voor aardbevingen en vloedgolven. Heilige overtuiging, prachtig volk.
Vandaag heb ik me bescheurd. Ik bezocht een dorpje met thermale baden, om te relaxen voor de belimming van El Misti morgen. Toen ik er rondliep en een restaurantje passerde, vloog er een vrouw de straat op met haar handen vol dode cavia´s. Klaarblijkelijk wilde ze me overhalen om in haar restaurantje te komen eten. Ik heb voor de eer bedankt en elders forel gegeten.
De thermale baden hadden iets "diep-oost-europeesch." Vervallen, spartaans, modderig water. Ik heb er een uurtje rondgedobberd, zowaar voel ik me erg ontspannen! Dit is echter teniet gedaan door de busrit terug, ik heb de ganse rit gebukt gestaan in een enigsinds beschamende positie ten aanzien van de kerel voor me. De bus was ongeveer schouderhoog en volledig volgestampt. Ach, ik mag niet klagen. Pluk de dag.

Arequipa Tres

Zo, weer even lekker stoeien met blogger.. Arequipa begint een beetje gewoon te worden. Door de spaanse les zijn mijn mogelijkheden nu even beperkt, natuurlijk maakt spaans mijn leven straks wat eenvoudiger. Ik ben hier nu lid van een soort country/sportclub geworden, om (zonder doping) fit genoeg te worden voor wat outdoor- dingen op hoogte . Naar goede traditie kan ik hier natuurlijk weer totaal geen maat in houden, en heb dus al een paar dagen spierpijn en ben bijna verzopen in het zwembad (Arequipa ligt hoger dan het hoogste dorp in de Alpen), regelmatig ademen is dus wel aan te raden.

Feesten blijven hier bijzonder, mijn maatje Tom en ik integreren hier enorm. Gisteren weer een religieuze aanleiding om enorm te zuipen. Of beter gezegd (hopelijk is dit te volgen) Dylia, een vriendin van Maria, met een giga-bedrijven-emperium (steenrijk dus), is haar man een aantal jaar geleden verloren, omdat hij om politieke redenen vermoord is door Fujimori aanhangers, en dat moest, gekoppeld aan een religieus iets, herdacht worden. Prachtig, indrukwekkend. Kaal bedrijventerrein, beton, salsaband op podium, kratten bier in overvloed, slechts 1 toillet, met 3 man in 1 pot pissen verbroederd. Oh ja, je drinkt hier de hele nacht uit hetzelfde glas. Met z´n dertigen! Eerst krijg je een halve liter bier in je handen gedrukt (niet aan je mond zetten!!), vervolgens drinkt de gulle gever zijn glas leeg, ontdoet het van schuim door het een flinke zwaai richting het beton te maken en krijg je HET glas. Het glas vul je naar believen, en je geeft de fles door aan nou ja...wie het dorstigst kijkt...enzovoort. Ach, goed voor de weerstand zullen we maar zeggen.

De band van gisteren was erg onder de indruk van Tom en mij (je moet echt je best doen met al die kl*te ritmes), "SALSA-SAL-SA Hollanda y London" schalden geregeld door de boxen.

El Señor

Peruaanse boer geeft plantjes water.

Peruaanse taxichauffeur ontvlucht huis na ruzie aan eettafel.

Om een duistere reden wilden ze niet naar me lachen.